En toen stond de wereld ineens volledig op zn kop! Een onverwachte vijand is ons leven in geslopen. Compleet onderschat wat betreft de impact ervan, simpelweg omdat het nieuw is. Het is verschrikkelijk wat er allemaal gebeurt en tegelijkertijd is het er gewoon en leef je ineens in een andere wereld, een wereld die niet te bevatten is, maar waarin iedereen zich compleet aanpast aan de situatie. Je doet, omdat denken heeft geen zin. Corona werpt ons terug naar de basis van het leven. Ik heb ineens het gevoel dat ik het boek dat ik aan het schrijven ben niet meer hoef te schrijven. Het boek zou gaan over terug gaan naar de basis van het leven. Die leken we vergeten te zijn. Maar ineens is het daar weer. Binnen een week is alles noodgedwongen omgedraaid naar een wereld waar we er voor elkaar zijn, waar geweldige initiatieven bedacht worden om elkaar er doorheen te slepen. Waar simpelweg, maar oh zo belangrijk, geapplaudisseerd wordt als dank voor het mooie werk dat mensen in de zorg doen. Waar de leerkrachten ineens overspoeld worden met complimenten voor het goede werk dat ze doen. Waar iedereen rekening houdt met elkaar, ondernemers gesteund worden en de eenzaamheid van ouderen en mensen die er alleen voor staan gezien wordt. Waar de agenda leeg wordt gehouden en het gezin op de eerste plaats komt. Waar belangrijke keuzes snel gemaakt worden en waar we beseffen dat we in een sterk land leven en de overheid je steunt in moeilijke tijden. Een tijd waarin we respect hebben voor de politici die nu enorm moeilijke beslissingen moeten nemen. Waar we het waarderen dat er in de supermarkt zoveel keus is, zelfs als de schappen half leeg zijn. Waarin we ineens thuis kunnen werken, wat files en stress scheelt. Waar we massaal de natuur weer in gaan en beseffen hoe mooi en rustgevend die is.
Er zijn op dit moment verschrikkelijke situaties aan de hand. Want het zal niet overal even gezellig zijn thuis. Hoe kan het, kinderen thuis en ook nog werken? Daar zouden we ook voor moeten applaudisseren. In de ziekenhuizen beseffen mensen pas goed wat er echt aan de hand is. Situaties die onmenselijk zijn. Geliefden waar niet op een eervolle manier afscheid van genomen kan worden. Laten we hopen dat dit verschrikkelijke virus zo snel mogelijk verdwijnt uit ons leven, we de draad met zn allen weer op kunnen pakken en de mooie dingen vast kunnen houden. De basis van het leven blijven zien en omarmen als alles weer ‘normaal’ wordt. ‘Normaal’ tussen aanhalingstekens, omdat er een wereld voor het coronavirus en een wereld erna zal zijn. Ik hoop dat die wereld erna een hele mooie gaat worden!