Afgelopen maand heb ik van 2 mensen gehoord dat ik missch wel ADD heb. Ik ben gaan lezen over de symptomen van ADD (Een symptoom is een klacht of afwijking die kenmerkend is voor een bepaalde ziekte) Ik ben de laatste die zal ontkennen dat ik ben zoals ik ben. Maar toch vroeg ik me af waarom we mensen deze labels geven? Ergens voelt het toch alsof je dan dus niet normaal bent. Nee gelukkig niet zeg!! Ik loop niet echt met de massa mee 😉 Ooit bedacht dat je als mens nu eenmaal minder goed bent in een aantal dingen, maar juist weer goed bent in andere dingen? Waarom eigenlijk geen label voor dingen waar je wel goed in bent?!
En er bestaat ook nog zoiets als ‘verwachting’ van je omgeving. Van je familie, van je vrienden, van de maatschappij. Omdat je maar normaal moet doen, ga je twijfelen aan jezelf. Want blijkbaar ben ik niet normaal, omdat ik niet wil zijn en omdat ik niet ben wat er wordt verwacht.
Nu sla ik op mn 44ste een andere weg in. Geloof me, dat is de moeilijkste weg die je kan bewandelen. Alles wat ik eigenlijk had moeten zijn laat ik los. Maar dat patroon zit er zo ingebakken dat het eng is om los te laten. Want helaas wordt ons niet geleerd om te durven, om van de vaste paden te wijken, om te gaan voor waar je gelukkig van wordt. Nee dan ben je nl niet normaal. Dan ben je raar. Het is nl normaal om geen risico te lopen, het is normaal dat je je baan niet altijd leuk vind, het is normaal dat je stress hebt, dat hoort er nu eenmaal bij in het leven. Gewoon meerennen. Gewoon meedoen met klagen, want ja dat is ook normaal. Het leven is nu eenmaal niet altijd alleen maar leuk.
Dat klopt!!! Helemaal mee eens! Maar we vergeten dat we kunnen kiezen als we een keus hebben. Iedereen krijgt in zn leven tegenslagen, dingen die pijn doen, dingen die we niet begrijpen en waar we niet op zitten te wachten. Ik vind dat we ons daar mee bezig zouden moeten houden. We zouden moeten leren hoe we daarmee om moeten gaan, hoe we omgaan met verlies, met echte ziektes, met afwijzing, met tegenslagen. Hoe we omgaan met dingen waar we echt niet voor gekozen hebben en die toch op ons pad komen. Maar deze tegenslagen moeten we maar vooral weer snel overheen stappen en doorgaan. Ipv dat het er mag zijn, ook al duurt het langer dan je dacht. Als het er mag zijn wordt het al minder erg.
Het leven is niet altijd leuk. Maar dat waar we niet goed in zijn en daar waar we wel kunnen kiezen gaan we bestempelen, negatieve namen aan geven. Gaan we beschouwen als niet normaal.
Misschien heb ik wel ADD gekregen omdat ik niet mocht zijn wie ik wilde zijn. Dat maakt het verwarrend, omdat blijkbaar waar ik goed in ben, je geld niet mee te verdienen is bv. Dus moet je kiezen waar je dan maar minder gelukkig van wordt. En als je doet waar je minder gelukkig van wordt ga je minder lekker in je vel zitten. Ga je niet worden wie je eigenlijk bent. Dan ga je twijfelen aan jezelf. Je gaat je zelf ook focussen op je mindere kanten, omdat je omgeving dat doet. Je gaat proberen om daar beter in te worden. En hoe harder je gaat proberen ergens beter te worden in waar je niet zo goed in bent, hoe minder tijd je hebt voor waar je wel goed in bent.
Je wilt toch doen waar je goed in bent en daar nog beter in worden? Je wilt toch doen wat je leuk vindt en daar nog gelukkiger door worden? Dan krijg je zelfvertrouwen en plezier in het leven. Dan word je sterk genoeg om de tegenslagen in het leven, waar je echt geen keus hebt, op te kunnen vangen. Daar waar je die keus wel hebt, kan je maar beter voor het positieve kiezen.
Misschien heb ik gewoon DTLS Het Durf Te Leven Syndroom. Niet makkelijk om te hebben hoor, maar ik ben er maar wat trots op!!